|
Tramcolumn
134
AMSTERDAMS BRUGGENLEED
(071111)
door en met foto's (tenzij anders vermeld)van Tom Mulder -
tommulder@amsterdamsetrams.nl
In een ver
verleden schreef ik wel eens over Amsterdamse bruggen waar trams en
bussen overheen reden/rijden. Het is een Amsterdams fenomeen waar
Amsterdammers dagelijks mee te maken hebben en waar andere Nederlanders
mogelijk jaloers op zijn omdat het zo schilderachtig is. De chagrijnige
blikken op Amsterdamse gezichten hebben vanzelfsprekend met die bruggen
te maken.
De 560 op lijn 7 Kinkerbrug 20463
Collectie: Wim Ballman - foto Tom Mulder
Het chagrijn
ontstond als ‘de brug’ voor de zoveelste keer op een regen of
stormachtige dag weer eens langdurig open was. De laatste decennia is
het lijden iets afgenomen, omdat de acht zware hekken van de bruggen
werden vervangen door (soms) snellere slagbomen en zeer irritante
elektrische bellen. Voorheen waren twee brugwachters nodig om de
loodzware hekken te sluiten en te openen en dan heel snel naar de
overkant te redden om hetzelfde nog eens te doen.
De 639 op lijn 7 - Hooge Sluis
Het leek toen altijd
een race tegen de klok als de brugwachters met grote inspanning de
bruggen en hekken openden en sloten, terwijl de talloze wachtenden de
brugwachters bijna vermoordden, omdat het allemaal te lang duurde. Het
leek voor hen bijna een conditietraining. Niet alleen de vele fietsers
en de chauffeurs van de wachtende auto’s waren geïrriteerd, maar ook de
bestuurders van de trams (en bussen), omdat door de gesloten bruggen de
rijtijden meestal niet meer werden gehaald. Dat kwam het meest tot
uiting als een tram of bus zijn opvolger al weer achter hem zag
verschijnen. Zelfs op de stillere lijnen. Als trams of bussen op
bijvoorbeeld het CS te laat arriveerden, was natuurlijk het aantal
wachtende passagiers ook veel groter geworden, waardoor het bruggenprobleem
eigenlijk steeds maar groter werd. Ik durf het bijna niet noemen, maar
vervolgens zou het kunnen voorkomen, dat hetzelfde euvel op de terugweg
opnieuw plaatsvond..........en daarna nog drie keer tijdens een
bestuurderdienst.
620 lijn 3 op de Nieuwe Amstelbrug -
jan. 1967
foto: Hans de Haan
In het verleden vond het bruggenvirus in alle
hevigheid plaats tijdens de zogenaamde suikerbietencampagne in het
vroege najaar. Toen leek het of de hele dag de bruggen open stonden.
Nou, dan kon je je lol op en kon je de rijtijdentabel wel bij het oud
papier gooien. In mijn kleutertijd vond ik die spanning altijd
fantastisch. Ik zag de bestuurders steeds nerveuzer worden. Terwijl ze
er zelf uiteraard niets aan konden doen. Destijds zag je nooit de
simpele oplossingen als tegenwoordig, als bij grote vertragingen een
wagenrit van bijvoorbeeld de lijnen 1 of 2 vanaf het Leidseplein via het
Weteringcircuit en terug werd ingekort.
Lijn 3 op de
Hooge Sluis -
8 jun. 1969
foto: Hans de Haan
Maar dat is het gemak van de Leidsepleinlijnen sinds de komst van lijn 6. Voor de andere lijnen gaat
die vlieger vaak niet op. Terwijl de meeste lijnen het bruggenprobleem
kennen. Daar komt nog bij dat de rijtijden in de tweede elektrische
Amsterdamse trameeuw relatief veel korter zijn geworden. Er wordt
daardoor veel meer energie gevraagd van het GVB-personeel. Veel sneller
rijden in de Combino’s zit er ook niet meer in door snelheidsbegrenzing
van alle trams van deze grote serie. In de 50s waren de
rijtijdenproblemen kleiner door ruimere rijtijden, meer wagens en
personeel en minder controle toen de techniek, waardoor je alles kunt
controleren, nog lang niet bestond. Maar de groene loodzware bruggenhekken,
die met een zware, denderende klap sloten, waren er toen wel. Of ze
waren net open of net dicht.
Eventuele fouten voorbehouden
(red.)
 laat een berichtje achter |
